خانه ی دوست

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است

خانه ی دوست

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است

سلام من ۲۰ تیر شدم ۱۵ یعنی ۱سال بزرگتر شدم چند روزی نبودم .این شعر زیبای که پایین هستش بی نام دوست خوب من فرستاده

 

  

 

 مساحت رنج


شعاع درد مرا ضرب در عذاب کنید

مگر مساحت رنج مرا حساب کنید

محیط تنگ دلم را شکسته رسم کنید

خطوط منحنی خنده را خراب کنید

طنین نام مرا موریانه خواهد خورد

مگر به نام دگر غیر از این خطاب کنید

دگر به منطق منسوخ مرگ می خندم

مگر به شیوه دیگر مرا مجاب کنید

در انجماد سکون٬ پیش از آنکه سنگ شوم

مرا به هرم نفس های عشق آب کنید

مگر سماجت پولادی سکوت مرا

درون کوره ی فریاد خود مذاب کنید

بلاغت غم من انتشار خواهد یافت

اگر که متن سکوت مرا کتاب کنید
                                                             

                                                              «قیصر امین پور»

 

 

سر و سنگ


سر به سنگی می زدم فریاد خوان

پاسخم آمد شکست استخوان

سنگ سنگین دل چه می داند که مرد

از چه بر سنگ می کوبد به درد

او همین سنگ است و از سرها سر است

سنگ٬ روز سر شکستن گوهر است

تا چنین هنگامه ی سنگ است و سر

قیمت سنگ است از سر بیشتر

روزگارا از توام منت پذیر

گوهر ما را کم از سنگی مگیر

هر که با سنگی ز سویی تاخته ست

سایه هم لعل دلی انداخته ست
      

                                                            «هوشنگ ابتهاج»




 

 

 به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد

به جویبار که در من جاری بود

به ابرها که فکرهای طویلم بودند

به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من

از فصل های خشک گذر میکردند

به دسته های کلاغان

که عطر مزرعه های شبانه را

برای من به هدیه میآورند

به مادرم که در آینه زندگی میکرد

و شکل پیری من بود

و به زمین ، که شهوت تکرار من ، درون ملتهبش را

از تخمه های سبز میانباشت - سلامی ، دوباره خواهم داد

 

میآیم ، میآیم ، میآیم

با گیسویم : ادامهء بوهای زیر خاک

با چشمهام : تجربه های غلیظ تاریکی

با بوته ها که چیده ام از بیشه های آنسوی دیوار

میآیم ، میآیم ، میآیم

و آستانه پر از عشق میشود

و من در آستانه به آنها که دوست میدارند

و دختری که هنوز آنجا ،

در آستانهء پر عشق ایستاده ، سلامی دوباره خواهم داد 
                          

                                                                «فروغ فرخزاد»

 



 

 کودکی ها

به خانه می رفت
با کیف
و با کلاهی که بر هوا بود
چیزی دزدیدی ؟
مادرش پرسید ٬
دعوا کردی باز؟
پدرش گفت ٬
و برادرش کیفش را زیر و رو می کرد
به دنبال آن چیز
که در دل پنهان کرده بود ٬
تنها مادربزرگش دید
گل سرخی را در دست فشرده کتاب هندسه اش
و خندیده بود .
                    

                                                       «حسین پناهی»


 

  خلاصه احوال

چیزی به جا نماند
                          حتی
که نفرینی
                بدرقه ی راه ام کند.

با اذان بی هنگام پدر
                              به جهان آمدم
در دستان ماماچه پلیدک
که قضا را
             وضو ساخته بود.
هوا را مصرف کردم
اقیانوس را مصرف کردم
سیاره را مصرف کردم
خدا را مصرف کردم
و لعنت شدن را بر جای٬
چیزی به جای بنمادم.
               

                                    «احمد شاملو»
                                                     

امضاء: دوست بی نام

نظرات 1 + ارسال نظر
ساغر یکشنبه 23 مرداد‌ماه سال 1390 ساعت 11:43 http://www.saghar66.blagfa.com

وبلاک عالی بود استفاده کردم به وبلاک منم بیا.ممنون میشم

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد