خانه ی دوست

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است

خانه ی دوست

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است

می خواهم آب شوم...

  

  

 

 

می خواهم آب شوم

در گستره افق

آنجا که دریا به آخر می رسد

و آسمان آغاز می شود

 

می خواهم با هر آنچه مرا در بر گرفته یکی شوم.

حس می کنم و می دانم

دست می سایم و می ترسم

باور می کنم و امیدوارم

که هیچ چیز با آن به عناد بر نخیزد.

 

می خواهم آب شوم

در گستره افق

آنجا که دریا به آخر می رسد

و آسمان آغاز می شود...

 

              «مارگوت بیکل»

خوش به حال غنچه های نیمه باز

 

 

خوش به حال غنچه های نیمه باز 


بوی باران ، بوی سبزه ، بوی خاک ،
شاخه های شسته ، باران خورده ، پاک
آسمان آبی و ابر سپید ،
برگ های سبز بید ،
عطر نرگس رقص باد ،
نغمه شوق پرستو های شاد ،
خلوت گرم کبوتر های مست...
نرم نرمک می رسد اینک بهار ،
خوش به حال روزگار !

خوش به حال چشمه ها و دشت ها ،
خوش به حال دانه ها و سبزه ها ،
خوش به حال غنچه های نیمه باز ،
خوش به حال دختر میخک - که می خندد به ناز
خوش به حال جام لبریز از شراب
خوش به حال آفتاب.


خوش به حال من ، گرچه - در این روزگار -
جامه رنگین نمی پوشی به کام ،
باده رنگین نمی نوشی ز جام ،
نقل و سبزه در میان سفره نیست،
جامت - از آن می که می باید - تهی یست


ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم !
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب !
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار.


گر نکوبی شیشه غم را به سنگ ؛
هفت رنگش می ش
ود هفتاد رنگ!   

 

فریدون مشیری

 

 

آبی٬ خاکستری٬ سیاه

  

کوه باید شد و ماند، رود باید شد و رفت، دشت باید شد و خواند...

 

 

 

آبی ٬ خاکستری ٬ سیاه 

  

دشت ها نام تو را می گویند؛

                      کوه ها شعر مرا می خوانند

 کوه باید شد و ماند،

                 رود باید شد و رفت،

                                  دشت باید شد و خواند .

در من این جلوه اندوه ز چیست؟

                          در تو این قصه پرهیز که چه؟

                                      در من این شعله عصیان نیاز،

                                                  در تو دمسردی پاییز که چه؟

حرف را باید زد؛ درد را باید گفت!

                سخن از مهر من و جور تو نیست؛

سخن از متلاشی شدن دوستی است و عبث بودن پندار سرور آور مهر

آشنایی با شور؟

                و جدایی با درد؟

و نشستن در بهت فراموشی

                                    یا

                                     غرق غرور؟!

سینه ام آینه ای است با غباری از غم

                      تو به لبخندی از این آینه بزدای غبار

                            آشیان تهی دست مرا مرغ دستان تو پر می سازد

آه مگذار که دستان من آن اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشی بسپارد

آه مگذار که مرغان سپید دستت دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد

                                                                     من چه می گویم آه ....

با تو اکنون چه فراموشی ها؛ با من اکنون چه نشستن ها، خاموشی هاست

تو مپندار که خاموشی من هست برهان فراموشی من

من اگر برخیزم،

               تو اگر برخیزی،

                             همه بر می خیزند...

                                         

                                                             « حمید مصدق »

دختر زشت

 

 

دختر زشت  

خدا یا بشکن این آئینه ها را

که من از دیدن تو آئینه سیرم

مرا روی خوشی از زندگی نیست

ولی از زنده ماندن نا گزیرم

از آن روزیکه دانستم سخن چیست ـــ

همه گفتند: این دختر چه زشت است

کدامین مرد ، او را می پسندد؟

دریغا دختری بی سرنوشت است.

***

چو در آئینه بینم روی خود را

در آید از درم، غم با سپاهی

مرا روز سیاهی دادی ،اما

نبخشیدی به من چشم سیاهی

***

به هر جا پا نهم ، از شومی بخت ـــ

نگاه دلنوازی سوی من نیست

از این دلها که بخشیدی به مردم ـــ

یکی در حلقه گیسوی من نیست

***

مرا دل هست ، اما دلبری نیست

تنم دادی ولی جانم ندادی

بمن حال پریشان دادی، اما ـــ

سر زلف پریشانم ندادی

***

به هر ماه رویان رخ نمودند ـــ

نبردم توشه ای جز شرمساری

خزیدم گوشه ای سر در گریبان

به درگاه تو نالیدم بزاری

***

چو رخ پوشم ز بزم خوب رویان ـــ

همه گویند : که او مردم گریز است

نمیدانند، زین درد گرانبار ـــ

فضای سینه من ناله خیز است

***

به هر جا همگنانم حلقه بستند ـــ

نگینش دختر ی ناز آفرین بود

ز شرم روی نا زیبا در آن جمع ـــ

سر من لحظه ها بر آستین بود

***

چو مادر بیندم در خلوت غم ـــ

ز راه مهربانی مینوازد

ولی چشم غم آلوده اش گواهست

که در اندوه دختر می گدازد

***

ببام آفرینش جغد کورم

که در ویرانه هم ، نا آشنایم

نه آهنگی مرا  ،تا نغمه خوانم ـــ

نه روشن دیده ای ، تا پرگشایم

***

خدایا ! بشکن این آئینه هارا

که من از دیدن آئینه سیرم

مرا روی خوشی از زندگی نیست

ولی از زنده ماندن ناگزیرم

***

خداوندا !خطا گفتم ، ببخشای

تو بر من سینه ای بی کینه دادی

مرا همراه روئی نا خوشایند ـــ

دلی روشنتر از آئینه دادی

***

مرا صورت پرستان خوار دارند ـــ

ولی سیرت پرستان میستایند

به بزم پاکجانان چون نهم پای

در دل را به رویم می گشایند

***

میان سیرت وصورت ،خدایا ! ـــ

دل زیبا به از رخسار زیباست

بپاس سیرت زیبا ، کریما! ـــ

دلم بر زشتی صورت شکیباست  

 

مهدی سهیلی 

 

 

 

 

سلام امیدوارم که حال همه ی هم  خونه ای های خوبم خوب باشه وهمیشه شاد وسر حال باشن می خواستم بگم بنده هم خیلی خوشال هستم که اقا احسان این دعوت من رو قبول کردن وبه خاطر این مطلب قشنگشون ازایشون تشکر می کنم واولین روزهمکاریمون رو به ایشون تبریک بگم  

 

اولین نوشته

 

« در آغاز هیچ نبود ،

کلمه بود و آن کلمه خدا بود »

و کلمه بی زبانی که بخواندش ،

و بی اندیشه ای که بداندش ،

چگونه می تواند بود ؟      

و خدا یکی بود و جز خدا هیچ نبود ،

و با نبودن چگونه می توان بودن ؟

خدا بود و با او عدم ،

و عدم گوش نداشت .

حرفهائی هست برای گفتن ،

که اگر گوشی نبود ، نمی گوییم

و حرفهائی هست برای نگفتن ،

حرفهائی که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آورند ،

حرفهای شگفت ، زیبا و اهورائی همین هایند ،

و سرمایه ماورائی هر کسی به اندازه حرفهائی  است که برای نگفتن دارد . . .

                                                « شاندل » 

* * * * * *

سلام به تمامی دوستان

اولین نوشته معمولا معرفی است و توضیح حضور ...  توضیح اینکه اینجا چه می کنم و اصولا چه هدفی رو دنبال می کنم.

خیلی وقته که با وبلاگ « خانه ی دوست » آشنا شدمه و هر وقت فرصت می کردم اینجا میومدم و از خوندن شعرهایی که سارا خانم (که به شعر هم خیلی علاقه دارن) به زیبایی انتخاب و توی وبلاگ می ذاشتن لذت می بردم و هر از چند گاهی من هم شعری در قسمت نظرات می نوشتم.

این آشنایی ادامه داشت تا اینکه چند روز پیش ایمیلی از ایشون دریافت کردم برای همکاری در اینجا.

همین جا از ایشون تشکر می کنم و من هم به روال سابق  ِ « خانه ی دوست » شعرهایی رو که خودم از خوندن اون ها لذت می برم رو اینجا قرار می دم به این امید که شما هم بپسندید.