آهنگر  

در درون تنگنا، با کوره اش، آهنگر فرتوت
دست او بر پتک
و به فرمان عروقش دست
دائماً فریاد او این است، و این است فریاد تلاش او:
« ـــ کی به دست من
آهن من گرم خواهد شد
و من او را نرم خواهم دید؟
آهن سرسخت!
قد برآور، باز شو، از هم دوتا شو، با خیال من یکی تر زندگانی کن!»
 
زندگانی چه هوسناک است، چه شیرین!
چه برومندی دمی با زندگی آزاد بودن،
خواستن بی ترس، حرف از خواستن بی ترس گفتن، شاد بودن!
او به هنگامی که تا دشمن از او در بیم باشد
( آفریدگار شمشیری نخواهد بود چون)
و به هنگامی که از هیچ آفریدگار شمشیری نمی ترسد،
ز استغاثه های آنانی که در زنجیر زنگ آلوده ای را می دهد تعمیر...
 
بر سر آن ساخته کاو راست در دست،
می گذارد او ( آن آهنگر)
دست مردم را به جای دست های خود.
 
او به آنان، دست، با این شیوه خواهد داد.
ساخته ناساخته،یا ساخته ی کوچک،
او، به دست کارهای بس بزرگ ابزار می بخشد.
او، جهان زندگی را می دهد پرداخت!
  

نیما یوشیج

مرا چه به تنهایی و سکوت ؟

 

مرا چه به تنهایی و سکوت 

نقاشی می کشم .
دنیای وارونه ام را ،
از اینجا تا بی انتهایی تو .
رنگ در طرح .
بوسه ای بر باد .
درختی در آغوش خاک .
آسمانی بی ماه .
طبیعتی برهنه
و من .
چشمانم حکایت ها دارد ...
مرا چه به تنهایی و سکوت ؟
زندگی باید 

مرا ورق می زنی 

می گذرم

از تو

از برگ های باران خورده

از دوست داشتن

....

ورق می خورم .

تکراری دوباره

کتاب هایی از جنس خاک

سکوت زمین....

تن خسته من سال هاست بوی غم می هد.

این بار فصل دوباره ای در راه است

چیزی برای عیدی ندارم ......

بهارم تقدیم تو باد 

                    « سحر رومی » 

نمایش

موهای سیاهم
که خیال می‌کنی
کوتاهند
تیمارستانی‌ ست
پر از جانی ‌های بسته به تخت
پیش‌ تر نیا محبوب من
آرام نمی‌گیرند
هر کدامشان داستانی‌ دارند
که فراموش کرده‌ام 

از دست‌ هایم نیز
بترس
آن ‌ها عاشق خنجرهای خوش دستند
و تراژدی ‌های بزرگ
پیش‌تر نیا محبوب من 

پرده‌ی قرمز
پایین که بیافتد
همه خواهند فهمید
این یک نمایش نبوده ‌است  

               « سارا محمدی »